Hé maareh, ik zit even in de trein dus bel je straks wel terug.’
Een zin die ik veel te weinig hoor.
In plaats daarvan zat ik vorige week weer naast iemand die op hoog volume het einde van een carrière aan het bespreken was.
‘Ja joh, dat wordt sowieso een rechtszaak. Heeft ie straks een strafblad. Zo dom. ZO DOM.’
Laatst mocht ik ook meegenieten van het moment waarop iemand per telefoon zijn relatie beëindigde, wat aan de andere kant van de lijn niet luchtig werd ontvangen.
‘Nee maar…….nee…..doe nou niet, die heb ik van mijn moeder gekregen…..NEEEE!’
En een paar jaar geleden zat er iemand tegenover mij die, zo kon ik uit het gesprek opmaken, medewerker was van een zeker kamerlid. Ze deelde allerlei persoonlijke details die de volgende dag zéker de voorpagina hadden gehaald als ik niet voor het FD had gewerkt maar een krant met maar één letter verschil.
(Dit gesprek ga ik niet herhalen, want we hebben momenteel al genoeg politieke problemen)
Waar ligt de grens?
Van Too Much Information?
Iets wat jij je als ondernemer die zichtbaar wil zijn, vast weleens afvraagt.
Moet het allemaal zo persoonlijk? Kan ik niet gewoon vertellen over mijn werk en laten zien wat ik doe en zo?
Kan natuurlijk ook, maar you’ve heard the news: mensen kopen van mensen.
Dat is waarom grote bedrijven (zoals supermarkten) zich in allerlei bochten wringen om wat persoonlijkheid en emotie in hun communicatie te krijgen. Door bijvoorbeeld hele ‘gezinnen’ op te tuigen voor hun campagnes, met allemaal familieleden die zo hun eigen karakter hebben.
De onhandige vader, de drukke moeder, de chagrijnige puber, de gekke oma, de gezellige hond die alles vies maakt maar daar zo lief bij kwispelt dat niemand écht boos op hem kan worden.
Zodat potentiële klanten daar iets in herkennen waardoor ze verbinding kunnen voelen.Een beetje kunstmatig allemaal, maar je moet wat als bedrijf zonder gezicht.
En het mooie is....
Daar heb jij als zelfstandig ondernemer dus helemaal geen last van.
Jij hoeft geen gelaagd karakter (ja mama is lekker creatief, maar snakt vooral naar de goedkeuring van oma) of verhaallijnen (misschien moeten we een baby?) te bedenken. Jij hébt al een gezicht.
Dus ja, het is ook nuttig om in je content marketing te delen wat je ontbijt routine is. Hoe je je voelt bij het gebruik van je smartphone. Of waarom je op vakantie ging naar Finland.
Sommige supermarkten betalen reclamebureaus daar heel veel geld voor.
Jij hoeft alleen maar jezelf te zijn.
Easy money.
Maar hoe persoonlijk moet je worden?
Kan je ook mensen aan je binden zónder de voordeur (of slaapkamerdeur) elke dag wagenwijd open te zetten?
We willen geen ‘te mooi plaatje’ schetsen, want dat is nep. Je onzekerheden of twijfels delen, scoort op social media vaak goed. Kwetsbaar opstellen, is een veelgehoord advies. Want dat maakt menselijk. Maar sommige dingen zijn gewoon privé. Of onhandig.
Ik worstel daar zelf ook weleens mee. Zo kreeg ik onlangs een bericht in de trant van ‘jij doet volgens mij alleen maar leuke dingen in je leven’.
Helemaal niet verkeerd en vast ook niet letterlijk bedoeld.
Maar het voelde wat ironisch in een week waarin ik op dinsdag zó lang mijn kaak open had moeten houden om bij de tandarts twee lastige vullingen te laten vervangen, dat ik het drie dagen later nog steeds voelde. En op donderdag voor het eerst een mammografie, plus wat aanvullend onderzoek onderging in het ziekenhuis.
Dat is allemaal goed afgelopen
Wat het voor mij makkelijker maakt om hier te delen. Maar het zette me ook aan het denken.
Hoe bepaal je wat je wel en niet deelt? Vooral op social media, waar elke random gluurder mee kan kijken en luisteren?
Daarvoor heb ik inmiddels de volgende regel:
Is het een verhaal waarbij ik onderweg eigenlijk zou moeten zeggen ‘Hé maareh, ik zit even in de trein dus bel je straks wel terug’?
Dan hou ik het voor mezelf.
Hopelijk heb je daar wat aan!
Bij twijfel: doe de trein-test.
